Ktoś podobny do mnie...

Opowiem wam bajkę:

    Pewnego dnia uczniowie zauważyli, że Mistrz przygląda im się z wyjątkową uwagą. Na pytanie uczniów o powód tych obserwacji, Mistrz wyjaśnił:

- Szukam kogoś, kto byłby taki sam jak ja. Kogoś podobnego do mnie, kto mógłby mnie zastąpić i komu przekażę całą swoją wiedzę i umiejętności. 

Ponieważ Mistrz był łysy, z zarysowanym brzuszkiem, zawsze pogodny i chodził w lekko znoszonym ubraniu oraz starannie wyczyszczonych butach, następnego dnia na porannej medytacji wszyscy uczniowie mieli ogolone głowy i wyczyszczone buty. Otyli zaczęli się odchudzać a chudzi więcej jeść. Wszyscy byli w Mistrza wpatrzeni, gdy on ruszył ręką w lewo- wszyscy w lewo, gdy był wesoły wszyscy się uśmiechali, gdy był poważny wszyscy marszczyli czoła. A Mistrz był niezadowolony… 

Uczniowie natomiast byli coraz bardzie zdezorientowani. Każdy z nich myślał w duchu: „Przecież jestem dokładnie taki sam jak on i robię wszystko tak samo jak on.”

Aż kiedyś w szkole zjawił się nowy uczeń- wysoki, chudy, z długimi włosami, chodził w krótkich spodniach i boso. Gdy Mistrz ruszył ręką w lewo- on w prawo, gdy Mistrz w górę – on w dół. 

Wszyscy patrzyli na niego z dezaprobatą, a Mistrz był coraz bardziej zadowolony.

- Nareszcie ktoś podobny do mnie- mruczał, przyglądając się nowemu uczniowi.

- Jak to?- protestowali pozostali. – Przecież on jest zupełnie inny!

- Nie, jest dokładnie taki jak ja… Nikogo nie naśladuje.

Skróciłam trochę, mam nadzieję, że opowieść na tym nie straciła. Jest tak aktualna i prawdziwa , że szkoda by było:)

Nie jest łatwo być sobą, wędrować własną ścieżką. Ale z pewnością warto. Tylko tacy odważni  indywidualiści są naprawdę szczęśliwi  i spełnieni. A jeśli jeszcze towarzyszy temu czyste sumienie,  mają oni coś, czego wszyscy szukamy- spokój ducha:)