Jak cenne jest życie?

          Nie jadłam kiedyś mięsa przez pół roku, z przyczyn czysto ideologicznych. Myśl, że zwierzęta żyją w opłakanych warunkach a potem giną, żebym mogła ich szczątki położyć na swoim talerzu wydawała mi się zbyt obciążająca. Wytrzymałam pół roku, ale ponieważ nie miałam wówczas pojęcia o zbilansowanej diecie, brak mięsa zastępowałam węglowodanami i mój organizm zaczął odmawiać współpracy. W czasie sesji wyruszyłam do pobliskiego barku, gdyż chęć zjedzenia mięsa stała się tak przemożna, że nie potrafiłam dłużej jej się oprzeć. Z brzuchem pełnym śledzi i galarety z nóżek zaczęłam chłonąć wiedzę, która wcześniej nijak nie chciała wniknąć do moich wygłodniałych neuronów.

          Podziwiam wegetarian i rozważam ponowną próbę wejścia na tę ścieżkę. Powstrzymuje mnie myśl o konieczności wykarmienia mocno nieletniego jeszcze potomstwa, które jest ewidentnie mięsożerne.

Wielokrotnie rozważałam rolę człowieka w łańcuchu pokarmowych oraz tę rolę bardziej wzniosłą – duchowego rodzica reszty stworzenia. Rozpatrywałam argumenty za i przeciw, i wszystkie wydają się być rozsądne.

            O ochronie życia zwierząt i próbie uchronienia ich przed niepotrzebnym cierpieniem nie trzeba chyba nikogo przekonywać ale czy to poświęcenie jednego życia dla drugiego nie stanowi jednak istoty egzystencji? Natknęłam się kiedyś na taki fragment:

"Wszystkie zwierzęta zabijają żeby żyć, a my jesteśmy zwierzętami. Lew zabija pawiana, pawian zabija tłuste pasikoniki. Słoń rozszarpuje żywe drzewa, wyrywając ich cenne korzenie z ziemi, którą kochają. Cień głodnej antylopy przytrafia się zaskoczonej trawie. A my nawet gdybyśmy nie mieli mięsa czy trawy do jedzenia, gotując wodę zabijamy niewidoczne stworzenia, które chciałyby nas w tym uprzedzić. Śmierć czegoś żywego jest ceną za nasze przeżycie, którą raz po raz płacimy. Nie mamy wyboru. Każde życie na ziemi rodzi się z tą uroczystą obietnicą, której jako jedynej musi dotrzymać." ("Biblia Jadowitego Drzewa" Barbara Kingsolver)

           No właśnie, co z mikroorganizmami, które niszczymy przygotowując posiłki? Z tymi, które nieopatrznie depczemy na swojej drodze? Z natrętną muchą, której unicestwieniu prawie nikt nie może się oprzeć? Miliardami bakterii, które traktujemy antybiotykami? Czy te stworzenia nie zasługują na to, by żyć? Czy nie są czyimiś rodzicami, dziećmi, bliskimi? Skąd wiemy, że nie tworzą swoich społeczności, bliskich więzi? Że ich wzajemne relacje są mniej cenne niż nasze? Że ich cierpienie jest mniejsze, mniej dojmujące niż cierpienie ssaków? Że ich świadomość tak bardzo różni się od świadomości świni, królującej dzisiaj na naszych talerzach?