"Co jeszcze mogłem dla ciebie zrobić?"

Usłyszałam niedawno świetny kawał. Nie wiem, czy wystarczająco śmieszny, żeby kogoś rozbawić, ale świetny swoją wymową i arcyciekawym przesłaniem. Przytaczam przefiltrowany przeze mnie, więc może nieco zmieniony, ale liczę, że sens pozostanie.

    W czasie olbrzymiej powodzi w zamęcie i chaosie jeden z ludzi wspina się na piętro swojego domu, w końcu dociera na dach, gdyż woda podchodzi coraz wyżej. Podpływa ponton i siedzący w nim ludzie krzyczą w jego stronę:

- Wsiadaj!

Na to mężczyzna odpowiada:

- Nie, Bóg mnie uratuje.

Za jakiś czas podpływa łódź i ponownie rozlegają się zachęty:

- Wsiadaj człowieku, bo utoniesz!

Pada ta sama odpowiedź:

- Zostaję tutaj, Bóg z pewnością mnie uratuje.

Po chwili pojawia się helikopter. Sytuacja jest coraz bardziej dramatyczna, woda podchodzi już do pasa mężczyzny. Z helikoptera rozlegają się krzyki:

- Człowieku, za chwilę utoniesz! Wsiadaj natychmiast do helikoptera!

I tym razem pada odmowna odpowiedź:

- Nie trzeba, Bóg mnie nie opuści. Uratuje mnie z pewnością.

Człowiek zostaje sam, woda sięga mu już do szyi, nie potrafi pływać więc zaczyna się krztusić i z rozpaczą woła:

- Boże! Tak Ci ufałem, prosiłem o Twoją pomoc. Dlaczego mnie zawiodłeś?

Rozlega się głos z góry:

- Wysłałem ci ponton, wysłałem ci łódź a w końcu helikopter! Co jeszcze mogłem dla ciebie zrobić?


No właśnie... Często czekamy na przejaw bardziej spektakularny, niezwykły i pozaziemski. Zapominamy, że Bóg przemawia do nas w sposób, który swoim umysłem zamkniętym w klatce materii, jesteśmy w stanie pojąć.
Jesteśmy przejawem Wieczności, będąc małym człowiekiem, jesteśmy częścią Bożego Zamysłu. Jesteśmy Jego fragmentem, mamy z Nim nieustanną łączność, tyle tylko, że nie umiemy słuchać, nie potrafimy dostrzegać w prostych wydarzeniach istnienia Wieczności.
O tyle dziwne, że będąc Nim, sami jesteśmy sprawcą ingerencji. Swoją myślą przyciągnęliśmy łódź a potem nie chcemy z niej skorzystać czekając na Cud:)